Ik was vijftien toen ik besloot dat God niet bestond‭. ‬Niet bepaald een opwekkende openingszin voor een boek over een evangelist‭,‬‭ ‬vandaar meteen een kleine doch zeer noodzakelijke terzijde‭: ‬‘ik’‭ ‬is Marcel Langedijk‭, ‬de schrijver van dit boek‭. ‬Dus niet de protagonist in deze geschiedenis‭, ‬David de Vos‭, ‬de man wiens verhaal ik de afgelopen maanden heb mogen optekenen en voor wie het bestaan van God geen vraag is‭, ‬maar het antwoord op alles‭ ‬‮–‬‭ ‬of in‭ ‬ieder geval op veel‭. ‬David richtte zijn bestaan in rondom God‭, ‬Hij werd zijn werk‭, ‬zijn passie‭, ‬God werd zijn leven‭. ‬En hoewel je in dit boek zult lezen dat er bij hem twijfel ontstond als het aankwam op de vorm van geloven‭, ‬op de regels van religie‭, ‬verloor David nooit zijn geloof in God zelf‭. ‬Bij mij liep het anders‭. ‬

Het was een warme dag‭, ‬ergens in de zomer‭. ‬Ik werkte in een tuincentrum in het stadje waar ik opgroeide‭, ‬diep verscholen in de provincie‭. ‬Een bijbaantje‭. ‬Het besef dat ogenschijnlijk vanuit het niets tot me kwam‭, ‬gaf me koude rillingen‭, ‬het zweet en de warmte van de zon op mijn rug ten spijt‭. ‬Mijn ouders waren nog gelovig‭, ‬destijds‭ ‬‮–‬‭ ‬in de loop der jaren zijn ook zij hun geloof verloren‭. ‬Mijn broer‭, ‬zus en ik waren opgevoed met bijbelverhalen‭, ‬we baden voor het eten‭, ‬na het eten‭, ‬voor het slapen‭. ‬We zaten op een christelijke school‭ ‬‮–‬‭ ‬niks al te strengs‭, ‬maar toch‭. ‬We moesten naar catechisatie en elke zondag zaten we in de kerk‭. ‬In den beginne vond ik dat nog prima‭, ‬het gaf me een vorm van zekerheid‭ ‬‮–‬‭ ‬bovendien is iemand die over water kan lopen altijd interessant en die hemel leek me zo gek nog niet‭. ‬De kerk echter‭, ‬dat werd al snel een probleem‭. ‬De liederen die gezongen werden‭, ‬het‭ ‬bidden‭, ‬de statige dominees‭, ‬de geur van rolletjes KING-pepermunt en oudemannenaftershave‭, ‬ik vond het niks‭. ‬Net als de preken‭. ‬De naargeestige verhalen over vervlogen tijden‭, ‬de dingen die we allemaal fout deden‭, ‬dat continue praten over zonde‭. ‬Sowieso leken die diensten een eeuwigheid te duren‭. ‬Tijd die ik beter kon gebruiken‭. ‬Er was Lego‭. ‬Televisie‭, ‬sport‭, ‬vriendjes‭, ‬dat ook‭. ‬

Bovendien las ik steeds vaker boeken en kranten en ik begon me te realiseren dat de mogelijkheid nogal aanwezig was dat God helemaal niet bestond‭. ‬Sterker nog‭: ‬dat leek me een stuk plausibeler‭. ‬De wetenschap immers‭, ‬keiharde feiten‭, ‬waren die niet een veel‭ ‬gezonder uitgangspunt dan een oud boek vol dreigende verhalen‭? ‬Bovendien kende ik niemand die uit de dood was teruggekomen‭, ‬niemand die me een teken van leven uit het hiernamaals had gestuurd‭. ‬Er was kortom geen enkel hard bewijs‭. ‬

Niet dat ik in woede terugkijk op mijn dagen als jonge christen‭. ‬Ik wist niet beter‭, ‬het was nu eenmaal zo‭, ‬nietwaar‭? ‬En dankzij‭ ‬al dat gebijbel en gepreek kan ik mooi wel alle vragen over het christendom beantwoorden bij‭ ‬De Slimste Mens‭. ‬Bovendien had het ook iets heel prettigs‭, ‬dat geloof‭, ‬want de andere optie is een stuk minder rooskleurig‭. ‬Het eeuwige niks‭, ‬namelijk‭. ‬Dood is dood‭, ‬geen hemel‭, ‬geen God‭. ‬Ik had niets liever gedaan dan geloofd‭, ‬het zou me een stuk rustiger gemaakt hebben‭, ‬minder angstig ook‭. ‬Ik heb mijn beide oma’s zien sterven in de volle overtuiging dat ze hun man en familie weer zouden zien‭, ‬daarboven‭. ‬Glimlach op hun gezicht‭, ‬bij wijze‭ ‬van spreken‭. ‬Als je zo mag gaan is dat een zegen‭. ‬Maar zo is het niet‭. ‬Er is geen God‭. ‬In ieder geval niet tot het tegendeel bewezen is‭.‬

Dat is mijn mening‭, ‬meer niet‭. ‬Zoals velen van jullie die dit boek in handen krijgen een andere mening zullen hebben‭. ‬En dat is‭ ‬prima‭, ‬want zoals acteur Clint Eastwood ooit zei‭: ‬‘Opinions are like assholes‭, ‬everybody has got one‭.‬’‭ ‬Excusez le mot‭, ‬maar in een boek dat‭ ‬Rauw‭ ‬heet‭, ‬durf ik me dit grappig-pittige citaat wel te permitteren‭. ‬

Je zult je evengoed toch afvragen waarom David de Vos een heiden als ik heeft gevraagd zijn verhaal te laten opschrijven‭. ‬Precies mijn vraag voor hem‭, ‬zo’n anderhalf jaar geleden‭ ‬‮–‬‭ ‬het antwoord lees je in zijn proloog‭, ‬op de pagina’s hierna‭. ‬En uiteraard had ik zelf ook mijn twijfels‭. ‬Na BN’ers als Gordon‭, ‬Najib Amhali‭, ‬Igone de Jongh en Hans Klok een boek schrijven over een christelijke jongen‭, ‬iemand uit die voor mij toch wat vreemde‭, ‬evangelische wereld nog wel‭, ‬iemand die praat met God‭, ‬bidt om wonderen en alles en iedereen wil overtuigen‭ ‬dat de Here bestaat‭? ‬Dat zag ik niet meteen zitten en ik hield de boot daarom af‭, ‬tot David me uiteindelijk overhaalde gewoon eens een kop koffie te gaan drinken samen‭. ‬

Na dat gesprek besloot ik meteen dat ik dit avontuur aan zou gaan‭. ‬Omdat ik voelde dat David mij niet wilde bekeren‭, ‬maar vooral‭ ‬omdat ik voelde dat er een vriendelijke‭, ‬integere man tegenover me zat die een verhaal had‭. ‬Een man die dat verhaal even eerlijk en rauw als het was durfde te vertellen‭. ‬Zonder opsmuk dus‭, ‬zonder halleluja’s‭. ‬Zonder opgeheven vingertje‭. ‬Gewoon een verhaal van een veertigjarige evangelist die het allemaal ook niet meer wist‭. ‬Een mens‭ ‬dus‭. ‬Eentje met een mening‭, ‬net zoals ik‭, ‬net zoals jij‭. ‬Maar laat die mening vooral niet in de weg staan van dit verhaal‭, ‬want‭ ‬dit verhaal is voor iedereen‭. ‬Precies dat was de reden dat ik dit boek wilde maken‭. ‬Want gelovig of niet‭: ‬iedereen kan iets hebben aan het verhaal van David de Vos‭.‬